Z pamiętnika Aylin - Fragment 1.

21. października

       Minął zaledwie tydzień, odkąd rozpoczęłam katorgę (zwaną także jako wspólna z Maximem pomoc w bibliotece), a już miewam momenty, w których zastanawiam się, czy najlepszym wyjściem nie będzie dyskretne (lub wręcz przeciwne) pozbycie się Carlaise'a. Nawet pomimo grożących mi konsekwencji za ten (powszechnie uznany za haniebny) czyn. Odnoszę wręcz wrażenie, że decydując się na te, jakże drastyczne, postępowanie, przysłużyłabym się znacząco społeczeństwu. Nie tylko mieszkańcom Lotos, lecz całej Lustyki. 
       Chyba nigdy, w całym swoim życiu, nie spotkałam równie jak on ograniczonego osobnika. Już nawet nie biorę pod uwagę głupot, które mówi na każdym kroku, jak chociażby stwierdzenie, że Stephen King to słynny w starym świecie model lub kierowca wyścigowy. Jego wulgarne i nieodpowiedzialne zachowanie doprowadza mnie do krawędzi załamania nerwowego. Patrząc na niego i na jego zachowanie, miewam czasem nieodpartą chęć pochylenia czoła lub bicia pokłonów przed Voltem i jego ilorazem inteligencji, który niejednokrotnie zdawał mi się być druzgocząco wysoki w porównaniu do poziomu intelektualnego Maxima. On najzwyczajniej w świecie, w rozwoju rozumowym pozostał na etapie pięciolatka najwyżej. 
       Boje się.
       Oczywiście nie Maxima. Boję się przyszłości u boku Daminika. Książę znów napisał o możliwym rozwiązaniu problemu z naszą przyszłością. Przeraża mnie to wszystko. Nie czuję się na to gotowa. Lecz to mój obowiązek. Już z chwilą moich narodzin pewne sprawy w moim życiu zostały nieodwołalnie postanowione. Między innymi to, że będę odpowiedzialna za lud, któremu będę jednocześnie służyć. To jego dobro musi być dla mnie priorytetem, a nie własne pragnienia i marzenia. 
       Czasami zazdroszczę rówieśnikom zwykłego życia. Ale to taki mój mały sekret, marzenie. Nikt nie musi o nim wiedzieć.
       Zwłaszcza tata.